“Wat is er nu eigenlijk wat ik met hart en ziel doe?” vroeg ik me onlangs af. Een drietal zaken kwamen naar voren, waarbij dansen er één van is. Als kind was ik iedere keer opnieuw dolblij als er met de familie rond de tafel werd gedanst. Later werd de jeugdclub mijn plek om te dansen op de donkere muziek van de jaren ’80. Ondanks de opmerkingen van vrienden of de geagiteerde reacties van anderen, zocht ik toen al mijn eigen ritme passend bij de muziek die gespeeld werd. Als ik daar nu naar terugkijk, weet ik dat ik mij inhield, dat ik niet meer durfde dan een beetje anders te dansen dan de rest. Jaren later, op een personeelsfeest van het werk keek ik op naar een man die echt helemaal vrijuit danste, met heel zijn lijf, zomaar tussen al zijn collega’s. Hoe verlangde ik toen om zo vrij te kunnen dansen. Tot ik het Dansfeest van Centrum Voelen ontdekte. Ik keek mijn ogen uit. Hoe mannen en vrouwen daar dansten! Alleen, of met twee, zonder contact, met een beetje contact, of met intens contact kronkelend om elkaar heen. Zomaar, omdat ze zich vrij voelden om te dansen op hun eigen manier. Het koste mij meerdere Dansfeesten om mij te bevrijden van mijn eigen veilige dansbubbel. Om steeds minder en minder te dansen op de muziek, maar meer en meer te dansen in de muziek. Hoe heerlijk is dansen intussen geworden voor mij. Ik open mij voor de energie van de muziek, de trilling van de klanken brengt mijn lijf in beweging. Ik wakker mijn innerlijk vuur aan om nog gepassioneerder te dansen. Dit genot, deze levensvreugde geef ik met hart en ziel aan jullie. Dit geven maakt mij diep gelukkig. Aho
